Het werk van Maen Florin is altijd in verandering. Ze maakt poppen en portretten die geen specifieke personen voorstellen, maar eerder een samensmelting van verschillende individuen. Daardoor ontstaat een soort architype. In de tijd worden de figuren geregeld veranderd en worden er elementen aan toegevoegd, zodat ze ook nooit hetzelfde blijven.

Jan Hoet beschreef in 1988 naar aanleiding van een solotentoonstelling in Antwerpen het werk van Maen Florin als werk met een dramatische ondertoon én een dramatische boventoon. 

Hij zei:”Maen Florin keert terug naar de oerprincipes van het vitaal vormgeven. Ze aanvaardt de spanningen en conflicten die daarin vervat zijn en drijft ze zelf zoveel mogelijk op, zonder daarbij de werkelijkheidswaarde van de voorstelling te breken.”

De beelden van Maen Florin tonen ons vaak een buitenkant, een cocon of schil waaronder een persoonlijkheid zit verborgen. Deze persoonlijkheid is vaak complex zodat de interpretatie van de kijker onmogelijk kan worden losgemaakt van zijn of haar eigen persoon. De figuren die ze maakt staan op zichzelf en al worden ze vaak in groep getoond, is de enige link tussen hen het anders-zijn. Zo maken de figuren een groepsreis met zichzelf.